Hold

About This Project

Hold

1-29 Feb, 2019. At 333 Gallery, Bangkok.

Even though we may not be able to stop time, but we can learn to understand it. We may not be the enlightened ones that will be able to attain and accept whenever we face a significant loss. However, if we tried to understand it, it may help us to reduce the feeling of grieve when time separates us from our loved ones. Those days that we feel that there is nothing missing in our lives as we have enough for food and shelter. We have good friends and families surrounding us. These sorts of things create satisfaction and the desire to cling to these joyous moments as long as we can. Despite the fact that we all know well about the truth of impermanence as we all have seen the birth and the death that occurs in everyday lives. Nevertheless, I believe that every one of us cannot stop but cherish our own lives.

At the age of 36 years old, one night I was looking at the love of my life that lies next to me. He covered himself with a blanket while his eyes focus on the screen of his smartphone. He was smiling and laughing in his online world. I glanced at a small white hair shaft that shows in between his thick and big black hair. I almost forgot about the rules of the time that it can change everything. At that moment, I began to have a sense of fear. I fear old age, sickness, death, and separation. It led me to think as to which of us would be the one that faces the death first. My mind began to drift as I began to think more about death each day. Up until one day, one phrase echoed in my head, “All of us die every second, there is no point in us to reminisce and it is such a waste to worry about the future.” The voice of one monk from the abbey rang in my head. At that moment, It made me think that death can happen at all times, so it matters how we spend the rest of our remaining times with consciousness and makes our lives meaningful. As the song ‘Live and Learn’ by Mrs. Kamala Sukhosol, the lyric sang that “It is up to us to try to learn and accept it. We must be able to control our thoughts and consciousness.” This is what we must learn to understand and accept and we must always remind ourselves about death, so we remain consciousness while we live until the last day of our lives.

We all have the same fate that we cannot cling to anything that we possess from the lucky experiences in our lives, the love, the youth, the satisfaction, the grieve, the happiness, and ourselves. All of which will be leaving this world behind, whether we like it to happen or not. We should live our lives with cautious while we still breathing. We should act as if every day is the last day of our lives, so we will feel the least regret when the day comes that everything will be taken away from us.

By Lampu Kansanoh

แม้จะเราหยุดเวลาไว้ไม่ได้ แต่เราสามารถทำความเข้าใจมันได้ เราอาจจะไม่ใช่ผู้บรรลุธรรมที่ปล่อยวางทุกสิ่งและพร้อมยอมรับในเวลาที่ต้องสูญเสียอะไรที่ยิ่งใหญ่ไป แต่อย่างน้อยการพยายามเข้าใจก็สามารถลดความเศร้าหมองในวันที่ต้องจากสิ่งรักไปได้บ้าง ยามที่เรารู้สึกว่าชีวิตไม่ได้ขาดอะไร มีกินมีใช้ มีเพื่อนและครอบครัวที่ดี สิ่งเหล่านี้ทำให้เราเกิดความพึงพอใจและอยากที่จะยึดความสุขเหล่านี้เอาไว้ตราบนานเท่านาน แม้ว่าเราจะรู้กันดีถึงสัจธรรมของความไม่เที่ยง จากที่เห็นการเกิดและการตายในทุกๆวันก็ตาม แต่ฉันก็เชื่อว่าทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะหวงแหนเสียดายชีวิตของตนเอง

ในวัย36ปี คืนที่ฉันกำลังมองคนรักที่นอนอยู่ข้างๆ เขานอนห่มผ้า ในตามองจอโทรศัพท์ กำลังยิ้มหัวเราะกับโลกออนไลน์ ฉันเหลือบไปเห็นเส้นผมสีขาวแทรกออกมาจากผมที่ดกดำและหนาแน่น ฉันลืมตระหนักเรื่องกฎของเวลา ว่ามันสามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้ ตอนนั้นเองที่ทำให้ฉันเริ่มเกิดความกลัว ฉันกลัวความแก่ ความเจ็บ ความตาย และการพลัดพราก พลอยให้คิดไปว่าใครจะตายก่อนกัน จากนั้นภาพความโศกเศร้าก็เริ่มปรากฏขึ้น เริ่มมีความรู้สึกไม่อยากที่จะเสียอะไรไป จิตเริ่มดิ่งลงไปเรื่อยๆ และเริ่มคิดถึงความตายบ่อยขึ้นในแต่ละวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดและเกิดความกลัว ฉันก็ได้ยินคำพูดหนึ่งดังขึ้นมาในหัวว่า “เราตายทุกวินาที เปล่าประโยชน์ที่จะนึกถึงอดีต และเสียเวลาที่จะกังวลกับอนาคต” เสียงพระอาจารย์ที่พำนักสงฆ์แห่งหนึ่งดังขึ้นมาในหัว ตอนนั้นเองทำให้ฉันคิดได้ว่าความตายนั้นเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา แต่เราจะใช้ชีวิตอย่างไรให้ทุกวันที่เหลืออยู่นั้นมีสติและมีความหมายมากที่สุด ดังบทเพลง Live and Learn ของคุณกมลา สุขโกศล ที่ร้องไว้ว่า “อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน” นี่แหละที่เราต้องเข้าใจและยอมรับ และจงระลึกถึงความตายเพื่อให้เกิดสติจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต

เราทุกคนล้วนมีชะตากรรมเดียวกัน ที่ไม่สามารถยึดอะไรไว้ได้เลย ความโชคดีในชีวิต ความรัก ความหนุ่มสาว ความพึงพอใจ ความทุกข์ ความสุข และตัวเรา ล้วนแต่ต้องจากโลกนี้ไปทั้งสิ้น ไม่ว่าจะอยากหรือไม่ก็ตาม การใช้ชีวิตให้ดีที่สุดอย่างไม่ประมาทในวันที่ยังมีลมหายใจ เสมือนทุกวันเป็นวันสุดท้ายของชีวิต คือสิ่งเดียวที่จะทำให้เราเสียดายน้อยที่สุดในวันที่ทุกสิ่งต้องจากเราไป

โดย ลำพู กันเสนาะ